ای عاشقان ، ای عاشقان ، جان می رسد ، جان می رسد
مهری درخشان می دمد ، ماهی فروزان می رسد
رخسار ماهش را ببین ، زلف سیاهش را ببین
برق نگاهش را ببین ، یوسف به کنعان می رسد
رونق فزای باغ ها ، لطف و صفای راغ ها
بر قلب عاشق ، داغ ها ، زیبا گلستان می رسد
بر درگهش کن بندگی ، خواهی اگر پایندگی
کان رهنمای زندگی ، و آن مهد عرفان می رسد
مهر سحر ، ماه صفا ، بحر گهر ، گنج وفا
آیینه یزدانما ، خورشید ایمان می رسد
یار موافق می رسد ، دلدار صادق می رسد
قرآن ناطق می رسد ، محبوب یزدان می رسد
کاخ وفا ، قائم از او ، مهر و صفا دائم از او
غرق طرب، صائم، از او ، جان می رسد جان می رسد
نیمه شعبان خجسته زادروز مهدی موعود (عج) مبارک باد.
عرش را گلباران کنید!
طبق طبق نرگس و یاس، سبد سبد ستاره و ماه،
کران کران عشق و نور و شادمانی نثار زمین و زمینیان کنید!
فرشتگان آسمانی، پایکوبان و سبزپوش، راهی از آسمان تا به زمین را با زیباترین و
نورانی ترین انوار خود فرش کرده اند و برای بدرقه آخرین منجی عالم بشریت از آسمان، لحظه شماری می کنند و زمین از میزبانی این ستاره فروزان، به خود می بالدسلام بر تو ای جلوه جاری در نگاه آسمان که بی اذن نامت، هیچ ستاره ای در مدار خویش قرار نمی گیرد!
سلام بر تو ای آیینه صفات الهی که زمین از عطر یادت سرشار و آسمان از شکوه نامت متواضع است.
سلام بر تو، مادام که زمین با حضور نورانی ات در دل افلاک به سرسبزی خویش می بالد و
فرشتگان به قبله نگاهت، سر سجده می سایند.
امروز تمام خیابان های دلم را چراغانی کرده ام و کوچه هایش را با نام مبارک تو آذین بسته ام. امروز دوباره فانوس هزار ساله انتظارم شعله ور شد و تب دیدار تو تاب لحظه هایم را بُرید کاش همه، نیمه شعبان امسالمان را در خیمه سبز تو جمع می شدیم و در سایه نگاه دلنشینت شادی حضورت را به جشن می نشستیم! سُرور لحظه هامان گرد شمع وجود تو رنگی دیگر می گیرد.
سالهاست وقتی که شعبان های منتظر زندگی مان به نیمه می رسند، عطر نام و یاد تو تمام فضای شهرمان را پر از بوی خوش گل و اسپند و نور می کند. روز میلاد تو پس از قرن ها هنوز
عطر طراوت و تازگی را به روزهای راکد و منجمد زندگی مان ارزانی می کند.
ای بلندترین واژه هستی! تو در اوج حضور ایستاده ای و غیبت ما را می نگری و بر غفلت ما می نگریی.
در این نیمه شعبان و در آستانه ماه رمضان، بخواه که پرده های جهل و ظلمت از دیدگان ما کنار رود و جمال دلربای بلندترین واژه هستی، یوسف زهرا، مهدی موعود را بنگریم.
کاش روزی که می آیی، میزبانی شایسته برای تو باشیم و بتوانیم فرشی از قلب های روشن، پیش پای تو بگسترانیم و چلچراغی از دلدادگی و جان افشانی، به احترام قدوم تو، بر فراز خانه هامان بیاویزیم.
منتظری می آید؛ به کوی سبز انتظار، به سوی منتظران.
زمین تا آسمان، کران تا کران، آسمان تا آسمان را بیارایید که آفتاب حُسنی می آید؛
همدوش ملائکه؛ همپای جبرئیل، در میان هلهله ملائکه.
سال ها بود که هستی در انتظار چنین لحظه ای بود.
ماه به نیمه رسیده است و «ماه» در کامل ترین صورت ممکنِ خویش در سینه آسمان، همانند چشمی بیدار وروشن به نظاره نشسته است ؛ خورشیدی که نه تنها بر عالم ظاهر که بر «هستیِ» هستی نیزسایه افکن شده است و جلوات بی کران نورش، تمام زوایای تاریک و موهوم شک و دودلی را روشن می کند.خورشیدی که از مشرق عشق سر برآورده است.
جمعه ها طبع من احساس تغزل دارد
ناخودآگاه به سمت تو تمایل دارد
بی تو چندیست که در کار زمین حیرانم
مانده ام بی تو چرا باغچه ام گل دارد
شاید این باغچه ده قرن به استقبالت
فرش گسترده و در دست گلایل دارد
تا به کی یکسره یکریز نباشی شب و روز
ماه مخفی شدنش نیز تعادل دارد
کودکی فال فروش است و به عشقت هر روز
می خرم از پسرک هر چه تفأل دارد
یازده پله زمین رفت به سمت ملکوت
یک قدم مانده زمین شوق تکامل دارد
هیچ سنگی نشود سنگ صبورت، تنها
تکیه بر کعبه بزن، کعبه تحمل دارد ...
"شعر از سید حمیدرضا برقعی"
